Evimden sonra en sevdiğimdir okullar. Kimisi bu cümleyi okuduktan sonra aman inek mi bu, okul sevilir mi, sevilse bile nesi sevilir gibi düşüncelere girer belki ama bence sevilir hatta çok sevilir. Aslında bu kadar çok sevmemin nedeni sadece okulun okul olmasında dolayı değil. Ben okulumu çok severdim çünkü bence harika öğretmenlerim vardı, çok fazla olmasa bile az ve öz dostluklarım, onlarla yaşadığım mikemmel (mükemmel değil özellikle mikemmel) anılarım ve tabi ki ilk aşkım, heyecanlarım vardı.
En basitinden bence neredeyse herkesin ilk aşkı ilkokul sıralarından bir arkadaşıdır ya da şu an yanındaki en yakın arkadaşı lise hayatından bir kişi olabilir. Bu okullardan çokça değer verip hayatımıza kattığımız bu kişiler ve onların bize yaşattığı güzel duygular okulu sevmeye bence yeterde artar bile. Üzüldüğümüz durumlarda olmuştur elbet ama ben pek hatırlamıyorum açıkçası.
Tabi durup dururken ayy gidiyim de okullarıma olan sevgimi yazayım demedim. Eski okulumu bugün ziyarete gittim. Okula gittiğimde her şey sanki aynı gibi ben tekrar lisedeymişim gibi hissediyorum, utanmasam bir sınıfın dersine girip ders bile dinlerim. :)
Bugünkü en büyük eksiklik Ranu'nun yanımda olmamasıydı sanırım. Gelmiş olsaydı koridorda kol kola girip şöyle bir turlar, bahçede oturup etrafı keser muhabbetin dibine düşer, gülmekten göbeğimizi çatlatırdık. Sonra gider çay ocağından çay kapıp keyifle rehberlik odasında içerdik. Sanırım gün sonunda ruhen gençleşmiş tazelenmiş olarak, suratımızda kocaman gülümsemelerle eve gidip daha sonrasında bol bol sıkılırdık.
Lafın kısası gülerek anımsadıktan sonra okullar güzeldir, gidip eski günleri hatırlamak da büyük bir keyiftir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder